ΑΡ.ΕΝ ΙΟΝΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ: Μαΐου 2009

Η αριστερή ενότητα μετράει ήδη δύο χρόνια ζωής που αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο ότι η ΑΡ.ΕΝ είναι ένα συμπέρασμα του φοιτητικού κινήματος που βγήκε από τους νικηφόρους αγώνες για το άρθρο 16 για να κρατήσει ζωντανά τα αιτήματα και τις πρακτικές αυτού του αγώνα. Η ΑΡ.ΕΝ συγκροτήθηκε ως ένα ανασυνθετικό εγχείρημα που ακόμα έχει πολλά να κάνει. Δεν είναι ένας ακόμα πόλος της αριστεράς αντιπαραθετικός σε όλη την υπόλοιπη αριστερά αλλά ένα διαρκές ανοιχτό ενωτικό κάλεσμα για κοινή δράση της ριζοσπαστικής αριστεράς.

ΟΙ φετινές φοιτητικές εκλογές δεν θα είναι απλά μια εκ των κορυφαίων διαδικασιών εντός των φοιτητικών συλλόγων αλλά κυρίως μία διαδικασία χρωματισμένη τόσο από τις διαχωριστικές γραμμές που χάραξε ο Δεκέμβρης και τα αποτυπώματα που άφησε, όσο και από την συντηρητική αναδίπλωση που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα. Η άνοδος του φοιτητικού κινήματος τα τελευταία τρία χρόνια και η ανάδειξη του στον ρόλο του πιο σημαντικού και πολιτικά επικίνδυνου κομματιού των κοινωνικών αγώνων που νικάνε και υποχρεώνουν αλλαγή των συσχετισμών στο πολιτικό πεδίο έχει αναβαθμίσει πολιτικά και τη σημασία των φοιτητικών εκλογών.

ΟΙ φοιτητικές εκλογές λοιπόν καλούνται να αποτυπώσουν αυτή την άνοδο του κινήματος, καλούνται να αποδείξουν ότι άλλαξε πραγματικά ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται και τοποθετούνται πολιτικά οι φοιτητές και οι φοιτήτριες. Γιατί πλέον ξέρουν ότι πέρα από το να αγωνίζονται μπορούν να νικάνε μπορούν να διεκδικούν και να πετυχαίνουν αυτά που τους ανήκουν. Η πιο μεγάλη και πρόσφατη νίκη ήταν το πάγωμα όλων των νόμων στο επίπεδο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και η αλλαγή της πολιτικής γραμμής του Υπουργείου Παιδείας η οποία αποτυπώθηκε εμφανώς με την αλλαγή του Υπουργού και με την ανάγκη για μια νέα συναίνεση στην εκπαιδευτική πολιτική μέσω του διαλόγου από τη μεριά της κυβέρνησης.

Λόγω λοιπόν της ανόδου του φοιτητικού κινήματος και της εξέγερσης του Δεκέμβρη επιλέγουν τώρα να χτυπήσουν συντονισμένα πλήρως με τα ΜΜΕ την αγωνιζόμενη νεολαία και την ριζοσπαστική αριστερά και προσπαθούν να την περιθωριοποιήσουν, αποκόβοντάς τη από τις κοινωνικές της συμμαχίες.

‘Όσον αναφορά την πολιτική συγκυρία ο Δεκέμβρης είναι αυτός που αναγκάζει την πολιτική ζωή στο σύνολο της να στριφογυρίζει γύρω από το κοινωνικό αδιέξοδο που ήρθε με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια. Αυτό το αδιέξοδο πρέπει να βοηθήσει η αριστερά να γκρεμιστεί με όπλα το πρόγραμμα της που συγκροτείται γύρω από την σύλληψη για το αναγκαίο πέρασμα από την οικονομία της παραγωγής για την ανταλλαγή και το κέρδος στην οικονομία των αναγκών και των συλλογικών αγαθών, έχει την κινηματική αγωνιστική της εμπειρία και τη σύσφιξη των σχέσεων της με τα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται καθημερινά σε μία σειρά από κοινωνικά πεδία. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η κοινωνική αλλαγή περνά μέσα από τη μετωπική σύγκρουση με τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού.

Λίγα λόγια για το ακαδημαϊκό άσυλο: είναι σαφές ότι το άσυλο συμβολίζει τη δυνατότητα των φοιτητών να αγωνίζονται να εξεγείρονται και να νικάνε. Γι’αυτό και η υπεράσπιση του ασύλου αποτελεί κόμβο όχι μόνο για το φοιτητικό κίνημα αλλά και εν μέσω κρίσης συνολικά για την έκβαση των κοινωνικών αγώνων για τα δικαιώματά μας. Παράλληλα συμβολίζει την συνέχιση του ρόλου του πανεπιστημίου ως χώρο ελεύθερης ακαδημαϊκής διδασκαλίας και ως ελεύθερο κοινωνικό χώρο που προστατεύει πέρα από ιδέες και πρακτικές.

Ένα σχόλιο για την Ε.Φ.Ε.Ε. η μη ύπαρξη κεντρικής πολιτικής διαδικασίας στην οποία εκτίθενται και θα αντιπαρατίθενται οι πολιτικές απόψεις έχει οδηγήσει τους περισσότερους φοιτητικούς συλλόγους στην Ελλάδα σε μία κατάσταση όπου κυριαρχούν οι μηχανισμοί, η πολιτική συζήτηση ελαχιστοποιείται κάτι που ευνοεί τις παρατάξεις του δικομματισμού οι οποίες μετατρέπουν τον συνδικαλισμό σε πελατειακή σχέση μεταξύ παρατάξεων και φοιτητών. Είναι προφανές ότι σε περιόδους κινήματος όπου οι καταλήψεις έκαναν κεντρικό το εκπαιδευτικό ζήτημα η συμμετοχή του κόσμου στους φοιτητικούς συλλόγους ήταν πολύ μεγαλύτερη. Αλλά εφόσον αντιλαμβανόμαστε ότι οι καταλήψεις δεν είναι το μόνο αποτελεσματικό μέσω πάλης και ότι θα πρέπει να είναι διαρκές και να παίρνει κάθε φορά τη μορφή που αρμόζει στα αιτήματα των φοιτητών. Και είναι δεδομένο ότι είναι πολύ ευκολότερη η συγκρότηση αντιστάσεων σε πανελλαδικό και κεντρικό πολιτικό επίπεδο όταν υπάρχει η αντίστοιχη δομή στην οποία θα γίνει η πολιτική διαπάλη για να εκφραστούν τα αιτήματα των φοιτητών. Αρκεί να θυμηθούμε την κριτική της Ρόζας Λούξεμπουργκ στη Ρώσικη επανάσταση ότι όταν καταπνίγεται η πολιτική ζωή σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο μαραζώνουν και οι δομές της άμεσης δημοκρατίας. Εμείς επομένως μιλάμε για ανασύσταση της Ε.Φ.Ε.Ε. ακριβώς γιατί θέλουμε να λειτουργήσουν ξανά και σε διαρκή βάση οι φοιτητικοί σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα. ’Όμως ούτε διαγράφουμε την αναγκαιότητα να δημιουργούνται και ειδικά από κάτω όργανα συντονισμού σε περιόδους όπου οι αποφάσεις των συλλόγων ξεπερνούν τη βούληση της πλειοψηφίας της Ε.Φ.Ε.Ε. και υιοθετούν ριζοσπαστικές μορφές αγώνα.

Εμείς θεωρούμε ότι μια παράταξη έχει χρέος απέναντι στην φοιτητική κοινότητα να αγωνίζεται και να προτείνει υλοποιήσιμες λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές πρώτα σε τοπικό επίπεδο και έπειτα σε πανελλαδικό. Επειδή κουραστήκαμε και εμείς αλλά πιστεύω και εσείς να ακούτε τις διάφορες παρατάξεις στο τέλος κάθε συνέλευσης να ξεδιπλώνουν τις αναρίθμητες και μη υλοποιήσιμες προτάσεις τους, προσπαθούμε πρώτα να λύσουμε τα προβλήματα τις σχολής μας (σε καμία περίπτωση δεν παραγκωνίζουμε τα προβλήματα που υπάρχουν σε πανελλαδικό επίπεδο αλλά πιστεύουμε ότι προτεραιότητα και περισσότερες πιθανότητες στην επίλυση τους έχουν τα τοπικά ζητήματα) όπως να μπούμε στον τακτικό προϋπολογισμό του κράτους αν θέλουμε να συνεχίσει να λειτουργεί η σχολή. Να διεκδικήσουμε νέες αίθουσες διδασκαλίας και εργαστηρίων και δωρεάν φωτοτυπίες χωρίς κωδικούς στο φωτοτυπικό μηχάνημα, επίσης να διεκδικήσουμε ένα χώρο που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για στέκι φοιτητών και επειδή βρισκόμαστε σε ένα καλλιτεχνικό τμήμα να μπορούν να χρησιμοποιηθεί ως χώρος εκθέσεων από φοιτητές και προβολές ταινιών.

Σ’αυτές τις φοιτητικές εκλογές λοιπόν δεν κρίνεται απλά οι εκπροσώπηση στ Δ.Σ. και στα όργανα συνδιοίκησης και στην Ε.Φ.Ε.Ε. .Αυτό που κρίνεται είναι η αποτύπωση όσων πετύχαμε τα τελευταία 3 χρόνια. Είναι η διεκδίκηση της αξιοπρέπειας μας. Είναι η απόδειξη ότι δεν πάμε ούτε βήμα πίσω από τα δικαιώματα μας ούτε βήμα πίσω από τους αγώνες μας ούτε βήμα πίσω από τις ανάγκες μας.